Στο Υπουργικό Συμβούλιο της προηγούμενης Τετάρτης, ο Αλ. Τσίπρας ανάμεσα σε άλλα αναφερόμενος στις κύριες συντάξεις είπε ότι «δεν έχουμε σκοπό να προχωρήσουμε σε 12η μείωση των κύριων συντάξεων» εννοώντας ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν κάνει ήδη 11 μειώσεις.


Πίσω από αυτήν την επικοινωνιακή δήλωση που στόχο έχει να κρύψει τη νέα σφαγή που προετοιμάζουν συνολικά στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, κρύβονται μεγάλα ψέματα διότι:

1. Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με τον ν.4334/2015 μειώθηκε αναδρομικά από 1η Ιούλη η κύρια σύνταξη κατά 2%. Η μείωση έγινε επί του αρχικού μεικτού μηνιαίου ποσού της κύριας σύνταξης πού φτάνει το 2,5% αν υπολογιστεί επί του καταβαλλόμενου ποσού

Οπότε πίσω από τις κορώνες και τις δήθεν κόκκινες γραμμές, η τσέπη των συνταξιούχων γνώρισε πρόσφατα τη 12η μείωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ανεξαρτήτως αν αυτή βαπτίστηκε «υπέρ υγείας».

2. Από 1η Σεπτέμβρη του 2015 με τον νέο τρόπο υπολογισμού η κύρια σύνταξη σε όλα τα ταμεία μειώνεται επιπλέον κατά 2-3%. Αν παράλληλα υπολογιστούν ο χρόνος ανεργίας και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις κάθε μορφής που κυριαρχούν, οι μειώσεις θα είναι μεγαλύτερες.

Αυτή ήταν η 13η μείωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!

Ενώ ήδη έχουν προαναγγελθεί οι νέες μεγάλες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις που θα αδυνατίσουν ακόμα περισσότερο το εισόδημα των συνταξιούχων, ο κ. Τσίπρας έχει το θράσος τον μήνα που θα έδινε δήθεν τη 13η σύνταξη, να αραδιάζει χοντροκομμένα ψέματα με στόχο να κάμψει την αγωνιστική απάντηση, τις διεκδικήσεις. Ακόμα περιμένουν οι εργαζόμενοι την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751, όπως έλεγε.

Τα ψέματα και η σφαγή που προετοιμάζουν πρέπει να συναντήσουν ηχηρή αγωνιστική απάντηση!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν κατήργησε κανέναν αντιασφαλιστικό νόμο των «προηγούμενων», αλλά πατάει πάνω στο έδαφος που δημιούργησαν και προετοιμάζουν την καθολική και συντριπτική επίθεση στο ασφαλιστικό, τη διάλυση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα έχει απομείνει, να αποτελειώσουν τη βρώμικη δουλειά που άφησαν ημιτελή και δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι ανάγκες της εργατικής-λαϊκής οικογένειας που στενάζει καθημερινά. Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης είναι οι απαιτήσεις των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοξενοδόχων, των μεγαλεμπόρων της υγείας και των ασφαλιστικών εταιρειών.

Και επειδή τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια, αναφέρουμε συνοπτικά πλευρές και παραδείγματα που μειώνουν δραστικά την κύρια σύνταξη, που δήθεν ο κ. Τσίπρας την προστατεύει αλλά της έχει αλλάξει τα φώτα!

• Μείωση 10% σε όλους όσους επιλέγουν να συνταξιοδοτηθούν με μειωμένες συντάξεις λόγω ορίου ηλικίας! Πχ ασφαλισμένη με 700 € πλήρη σύνταξη και 20 έτη ασφάλισης, αν επιλέξει να συνταξιοδοτηθεί σε ηλικία 62 ετών, θα λάβει 420€ κύρια σύνταξη δηλαδή μείωση 40%, μέχρι να φτάσει στα 67 πού θα λάβει 490 ευρώ. Το μέτρο αυτό θεσπίστηκε με τον ν.4336/2015 (άρθρο 2 περ. 3, υποπαρ.Ε3).
  
  
• Μείωση του κατώτατου ορίου σύνταξης από 486 € σε 392 €!
  
  
• Μείωση του τμήματος μεταξύ οργανικού και κατώτατου ποσού (προνοιακού) σύνταξης! (ν. 4336/2015, άρθρο 2 παρ.Ε.2, περ.1α). Το μέτρο αυτό πλήττει όσους συνταξιοδοτούνται με περιορισμένο χρόνο ασφάλισης και χαμηλές συντάξιμες αποδοχές, οι οποίοι είναι αυτοί που παίρνουν τα κατώτατα ποσά .Η σύνταξη θα είναι ως 300 ευρώ
  
  

• Άμεση κατάργηση του ΕΚΑΣ για το 20% των δικαιούχων και οριστική κατάργησή του έως το 2019!
  
  
• Πάγωμα της κατώτερης σύνταξης στη σημερινή ονομαστική της αξία ως το 2021!
  
  

Το νέο μειωμένο ποσοστό αναπλήρωσης που θα υπολογίζεται επί τού συντάξιμου μισθού για όλο τον ασφαλιστικό βίο, είναι ακόμα χειρότερο και από το ν. Λοβέρδου–Κουτρουμάνη του 2010. Πολύ σύντομα θα εφαρμοστεί και για τους «παλιούς» με επιτάχυνση εφαρμογής των νόμων 3863-3865 μέχρι το 2020. Με την απόφαση για επανυπολογισμό των συντάξεων θέλουν α) να ματαιώσουν την απόφαση τού ΣΤΕ που ακύρωσε τις μειώσεις τού 2012 στις συντάξεις β) να υπάρχει ενιαίο ποσοστό αναπλήρωσης για παλιούς και νέους.

Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, η αυτοπροσδιοριζόμενη ως «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιφυλάσσει ένα «δώρο» για τα κινήματα αντίστασης στα μνημόνια: μέσα στο νόμο που, επιτέλους, εντάσσει στο σύμφωνο συμβίωσης τα ομόφυλα ζευγάρια, περιλαμβάνει διάταξη με την οποία τιμωρεί με ποινές φυλάκισης από ένα έως τρία έτη όποιον «με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητοδρόμου, σιδηροδρόμου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλεγράφου που προορίζονται για κοινή χρήση».

Με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκαλύψει, μέσα σε ένα άσχετο κατά τα άλλα νομοθέτημα, την βαρύτατη ποινικοποίηση των κινηματικών δράσεων, που όφειλε να καταργήσει. Αντί αυτής της κατάργησης, εντάσσει ρητά στο νόμο, ως επιπλέον στοιχείο του προϋπάρχοντος, την ποινικοποίηση της παρεμπόδισης της λειτουργίας αυτοκινητοδρόμου, στοιχείο που παραπέμπει ευθέως στην δυνατότητα ποινικοποίησης των διαδηλώσεων και κινηματικών παρεμβάσεων που γίνονται σε δρόμους, «φωτογραφίζοντας» ιδίως κινητοποιήσεις σε διόδια, λεωφορεία κλπ.

Είναι προφανές ότι γνωρίζει τις αντιδράσεις που θα πυροδοτήσουν οι μνημονιακές πολιτικές της κοινωνικής εξαθλίωσης που εφαρμόζει, και γι’ αυτό προετοιμάζεται ανάλογα. Η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή της κατρακύλα, που αναπόφευκτα συνοδεύεται και από την ανάλογη πρόθεση καταστολής των κοινωνικών και εργατικών αντιστάσεων, δεν θα μας πτοήσει!

Αναδημοσίευση από το frapress.gr:

Επιμέλεια- Ρεπορτάζ : Βαν Γκογκ , Αριάδνη Πολυχρονίου
Ανταπόκριση: Μαριάννα Παπαδάκου, Φένια Τσιαλούκη
Φιλική συμμετοχή: Φανή Κραγιοπούλου

“Αν αυτό που επιχειρούμε είναι παράλογο, δηλώνουν, τότε ναι είμαστε παράλογοι! Αν θεωρείται άνομο; Ναι είμαστε άνομοι! Αν θεωρείται άπιαστο Όνειρο; Ναι τρέχουμε να πιάσουμε το Όνειρο μας, και να ζήσουμε τις οικογένειες μας!”

Σε μια εποχή όπου η δικαιοσύνη υποτάσσεται στις επιταγές του ενωσιακού δικαίου διαστρεβλώνοντας επανειλημμένως το συνταγματικό κεκτημένο για χάρη της εναρμόνισης με τις αρχές του άκρατου φιλελευθερισμού, η θεσμοθέτηση μιας μορφής αυτοδιαχείρισης μέσα στο νομικό σύστημα μιας αστικής δημοκρατίας, φαντάζει ουτοπική. Με κεντρική ιδέα το «Δε μπορείτε εσείς; Μπορούμε εμείς!», η ΒΙΟΜΕ, η Βιομηχανική Μεταλλευτική, λειτουργούσα εδώ και δυο χρόνια υπό τη μορφή της αυτοδιαχείρισης, δίνει αυτή τη στιγμή το μεγάλο της αγώνα για τη συνέχιση της δραστηριοποίησης της, επιδιώκοντας – μέσω των πιέσεων της για τη νομιμοποίηση του ρηξικέλευθου μορφώματος της – μια νέα, επαναστατική προσέγγιση της εργασίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης ως απάντηση στην οξεία οικονομική και αξιακή κρίση και τα απότοκα της, την ανεργία, την άφατη εργασιακή εκμετάλλευση και τον παρωπιδικό ατομικισμό.  Ο όμιλος Φίλκεραμ Τζόνσον, θυγατρική του οποίου αποτελούσε η ΒΙΟΜΕ, οδηγείται σε πτώχευση στα τέλη του 2011, χρωστώντας ήδη από το Μάιο του ίδιου έτους μισθούς και επιδόματα στους εργαζόμενους τους.

Διεκδικώντας την ικανοποίηση των χρηματικών τους απαιτήσεων, αλλά και την επαναλειτουργία του εργοστασίου, οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ ύστερα από επαναλαμβανόμενες απεργίες και επισχέσεις εργασίας, κινητοποιούνται άμεσα, κερδίζουν με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων τη δέσμευση των υπαρχόντων εμπορευμάτων και μηχανημάτων, καταλαμβάνουν το εργοστάσιο και αποφασίζουν με την ίδρυση εργατικού συνεταιρισμού να ακολουθήσουν το δρόμο της  εργατικής αυτοδιεύθυνσης.

Απαιτώντας ένα νομικό πλαίσιο για την κατοχύρωση του δικού τους εγχειρήματος, αλλά και των υπολοίπων εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, η ΒΙΟΜΕ επαναλειτουργεί στις αρχές του 2013 υπό καθεστώς αυτοδιαχείρισης, αποτελώντας το πρώτο εργοστάσιο στην Ελλάδα χαρακτηριζόμενο από απόλυτο έλεγχο των εργατών επί της παραγωγής και της διοίκησης, διεπόμενο από τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και της ισοτιμίας στη λήψη των αποφάσεών του. Ύστερα από τέσσερα χρόνια οργάνωσης του εγχειρήματος, δυο χρόνια ενεργής λειτουργίας με παραγωγή και διάθεση οικολογικών απορρυπαντικών και καθαριστικών, το επαναστατικό εγχείρημα της εργοστασιακής αυτοδιάθεσης κλονίζεται με την δικαστηριακή απόφαση του πλειστηριασμού του οικοπέδου για την ικανοποίηση των πιστωτών της πτωχευμένης εταιρείας. Προβάλλοντας τη διετή λειτουργία του εργοστασίου, το σκοπό δημοσίου συμφέροντος που επιτελεί η ΒΙΟΜΕ, την άμεση απειλή της διαβίωσής τους, και πάνω από όλα την ιδεολογική και πολιτική θέση μιας αυτοδιαχειριζόμενης παραγωγής στα χέρια των εργατών, υπηρετούσα τις κοινωνικές ανάγκες, οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ καλούν σε γενικευμένες κινητοποιήσεις  για την ανατροπή των πλειστηριασμών. Με όπλο την αλληλεγγύη που υπό διάφορες μορφές καθοριστικής σημασίας στήριξε και προστάτεψε αυτό το εγχείρημα, έχουν ως τώρα ακυρωθεί και οι τέσσερις πλειστηριασμοί.

“μια νέα, επαναστατική προσέγγιση της εργασίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης ως απάντηση στην οξεία οικονομική και αξιακή κρίση και τα απότοκα της, την ανεργία, την άφατη εργασιακή εκμετάλλευση και τον παρωπιδικό ατομικισμό”

Με αφορμή τον τέταρτο πλειστηριασμό της ΒΙΟΜΕ, που ματαιώθηκε όπως και οι τρεις προηγούμενοι στις 16/12, ήρθαμε σε επαφή με τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ και επισκεφτήκαμε τον χώρο εργασίας τους για να συζητήσουμε μαζί τους για την υλοποίηση του καινοτόμου εγχειρήματος τους, την κρίσιμη συμβολή της αλληλεγγύης, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τα αιτήματα και το όραμά τους. Mας υποδέχτηκε ο Βαγγέλης, ο ένας από τους δύο νεαρούς χημικούς μηχανικούς που πρόσφατα εντάχθηκαν στο δυναμικό του συλλογικού εγχειρήματος. Αφού μας ξενάγησε στους χώρους που δουλεύουν και συγκεντρώνονται οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, ο νεαρός επιστήμονας μας παρέπεμψε στον κ. Γιώργο, παλιότερο μέλος της κοινότητας, ο οποίος μας διαφώτισε για την ιστορία της προσπάθειας τους,  προβαίνοντας σε μια σύντομη αναδρομή όλων των εξελίξεων που έχουν λάβει χώρα από το 2011 μέχρι σήμερα στη ΒΙΟΜΕ, από την πτώχευση του ομίλου, μέχρι και τον τέταρτο πλειστηριασμό που για άλλη μια φορά εμποδίστηκε από τα μέλη της κοινότητας και τους αλληλέγγυους.

 Ήδη από τους πρώτους μήνες της υλοποίησης του ρηξικέλευθου εγχειρήματος σας θίξατε το ζήτημα της νομιμοποίησης της μεταβίβασης του ελέγχου των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων στους εργαζομένους τους. Δεδομένου του ότι παρά τις επίμονες κρούσεις σας για διαβούλευση και τις υποσχέσεις που σας δόθηκαν τέτοια νομιμοποίηση δεν επήλθε, πείτε μας ποιο είναι το νομικό πλαίσιο στο οποίο αποσκοπείτε;

«Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ μέσα από τις διαδικασίες λειτουργίας του σωματείου προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση), προκειμένου να υπερβούν τα προβλήματα που εγείρονται από το ισχύον νομικό πλαίσιο και να προβούν στη διαδικασία παραγωγής. Αυτή τη στιγμή όμως, ο νόμος δεν ευνοεί την κατάσταση των εργαζομένων, οι οποίοι ‘’έχουν μείνει στον αέρα’’,  χωρίς δουλειά και άμεσες προοπτικές αποζημίωσης για τους μη πληρωθέντες μισθούς. Η μόνη σανίδα σωτηρίας μας είναι κάποια αλλαγή με πολιτική βούληση, δηλαδή μια πρωτοβουλία για νομοθετικές τροποποιήσεις ή κάποια νομοθετική κατοχύρωση περισσότερων δικαιωμάτων όσον αφορά την παραμονή στο χώρο και την εξακολούθηση της λειτουργίας του χώρου μέσα από την προσφορά της εργασίας μας» 

“Η ΒΙΟΜΕ συνεργάζεται με μεγάλο αριθμό κοινωνικών χώρων όπως το στέκι μεταναστών, το Σχολείο-ελεύθερος κοινωνικός χώρος, καθώς και διάφορα σωματεία και στέκια αυτοδιαχειριζόμενα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, ενώ μεγάλη είναι η ζήτηση των προϊόντων και σε χώρες του εξωτερικού”

Πώς λειτουργεί, λοιπόν, η ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ; Από πού αντλήσατε έμπνευση για την υλοποίηση αυτής της ριψοκίνδυνης ιδέας;

«Η κοινότητα αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, που παράγει ως επί το πλείστον βιολογικά προϊόντα καθαρισμού (σαπούνια, καθαριστικά τζαμιών κτλ), χρησιμοποιεί πρώτες ύλες χαμηλού κόστους, που καθιστά τις τιμές των προϊόντων εξαιρετικά προσιτές, καθώς δημιουργείται ένα πιο άμεσο δίκτυο συναλλαγών χωρίς μεσάζοντες, όπου η παραγωγή περνάει κατευθείαν στη κατανάλωση. Πηγή έμπνευσης για μας αποτέλεσε η ανάλογη δράση που σημειώθηκε στην Αργεντινή μετά την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας το 2001, όπου πληθώρα εργατών κινητοποιήθηκαν έχοντας ως στόχο την εξυγίανση της οικονομίας. Η κολλεκτιβοποίηση και η ανάδυση διαφόρων μορφών αυτοδιαχείρισης πρώην βιομηχανιών έδωσε πνοή στην οικονομική κατάσταση και τα άτομα που απαρτίζουν τη ΒΙΟΜΕ ενήργησαν έχοντας ως πρότυπο αυτό το μοντέλο αυτοδιαχείρισης.  Καθοδηγήθηκαν, μάλιστα,  μέσα από αντιπροσωπεία Αργεντίνων αλληλέγγυων που ήρθαν στις εγκαταστάσεις στη Θεσσαλονίκη να δώσουν τα φώτα τους και να παρέχουν τις πολύτιμες συμβουλές τους.»


Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ, θα ‘λεγε κανείς πως διάγουν τον (εργασιακό) βίο τους ‘’ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες’’,
όπως χαρακτηριστικά έλεγε το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, Κώστας Λουλές. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει πως την ώρα που το ελληνικό «Δόγμα του Σοκ» βρίσκεται εν πλήρει εξελίξει, μια μερίδα εργατών δείχνει έναν άλλον, πιο ανθρωποκεντρικό και σίγουρα λιγότερο τυχοδιωκτικό δρόμο, από αυτόν που το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο χρησιμοποιεί για την ικανοποίηση των μικρόχαρων σκοπών του. Το όπλο τους, όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή, είναι το πολυπρισματικό δίκτυο αλληλεγγύης (κοινωνικοί φορείς, ομάδες αυτοοργάνωσης, καλλιτέχνες και πολλοί άλλοι)  που έχει ‘’αγκαλιάσει’’ και στηρίξει την έως τώρα προσπάθειά τους για επιβίωση, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

“ Πηγή έμπνευσης για μας αποτέλεσε η ανάλογη δράση που σημειώθηκε στην Αργεντινή μετά την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας το 2001, όπου πληθώρα εργατών κινητοποιήθηκαν έχοντας ως στόχο την εξυγίανση της οικονομίας.”

 Μια σειρά από κοινωνικούς φορείς, δίκτυα αλληλεγγύης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πολιτικές ομάδες και ανένταχτοι πολίτες αγκάλιασαν το εγχείρημα σας- με αποκορύφωμα τις μαζικές κινητοποιήσεις για την αποφυγή των πλειστηριασμών. Ποιο ρόλο διαδραμάτισε η αλληλεγγύη στην σύσταση, λειτουργία και προάσπιση της ΒΙΟΜΕ,  ποιες μορφές έλαβε και πώς μπορεί να επιτευχθεί μια ακόμη μαζικότερη ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση του κόσμου για την έμπρακτη στήριξη τέτοιων προσπαθειών;

« Η αλληλεγγύη, είναι το μεγαλύτερο όπλο σε όλη αυτή τη μεγάλη προσπάθεια. Ο κόσμος αγκάλιασε εξ αρχής το εγχείρημα μας – χωρίς τη στήριξή του τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί. Και το σημαντικότερο είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ο, τι έκαναν το έκαναν χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Η στήριξη συνίσταται από τη βοήθεια μέσα από την αγορά προϊόντων μέχρι την προώθηση και διαφήμιση του εγχειρήματος, με αποκορύφωμα τις μαζικές κινητοποιήσεις για την αποφυγή των πλειστηριασμών. Πέρα από τη συγκινητική στήριξη στην Ελλάδα, το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ  έχει μεγάλη απήχηση τόσο σε ευρωπαϊκή όσο σε παγκόσμια κλίμακα.  Η ΒΙΟΜΕ συνεργάζεται με μεγάλο αριθμό κοινωνικών χώρων όπως το στέκι μεταναστών, το Σχολείο-ελεύθερος κοινωνικός χώρος, καθώς και διάφορα σωματεία και στέκια αυτοδιαχειριζόμενα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, ενώ μεγάλη είναι η ζήτηση των προϊόντων και σε χώρες του εξωτερικού, μεταξύ των οποίων είναι η Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Βέλγιο, Ολλανδία- η δε χώρα με τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι η Γερμανία! Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ μάλιστα έχουν λάβει μια σειρά προσκλήσεων από το εξωτερικό στα πλαίσια της προώθησης εναλλακτικών μορφών οικονομίας, ενώ πολλοί από τους αλληλέγγυους ταξιδεύουν συχνά σε διάφορα μέρη της Ευρώπης (Γερμανία ,Βέλγιο κτλ) καθώς το εγχείρημα τους έχει προκαλέσει τεράστια αίσθηση.  Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να χαρακτηρίσουμε απογοητευτικό το γεγονός ότι υπάρχει μεγαλύτερη ενημέρωση, ζήτηση και υποστήριξη στο εξωτερικό απ’ ότι υπάρχει στην ίδια την Ελλάδα. »


Πέρα από τους κοινωνικούς φορείς, πολλοί καλλιτέχνες από το χώρο του πολιτισμού ενίσχυσαν το εγχείρημα σας με το έργο τους. Τι είδους υποστήριξη λάβατε από τον καλλιτεχνικό κόσμο, και πώς βλέπετε τη συστράτευση του πολιτισμού με τις προσπάθειες αυτοοργάνωσης του εργατικού κινήματος ως μέσο κοινωνικής, ανθρωπιστικής και ιδεολογικής αφύπνισης;

« Πέρα από τους κοινωνικούς φορείς, πολλοί καλλιτέχνες με το έργο τους ενίσχυσαν το εγχείρημα μας. Σημαντική πρώτα απ’ όλα ήταν η συμβολή της συναυλίας αλληλεγγύης που έγινε στο Ιβανόφειο για τον αγώνα των εργαζόμενων της ΒΙΟ.ΜΕ., με τους Θ.Παπακωνσταντίνου, το Γ. Χαρούλη και τους Χαΐνηδες, τα κέρδη από την οποία συνέβαλαν τα μέγιστα στη σύσταση και την εδραίωση του εγχειρήματος. Πολλές ακόμη συναυλίες που πραγματοποιούνται κατά καιρούς από ανθρώπους του πνεύματος, του θεάματος και του πολιτισμού έχουν στηρίξει έμπρακτα την προσπάθεια μας. Παράλληλα, στο χώρο του εργοστασίου λαμβάνουν χώρα μια σειρά από δράσεις, παζάρια οικονομικής ενίσχυσης (συνήθως Τρίτες και Κυριακές), συναυλίες ή άλλα δρώμενα όπως ρεμπέτικες βραδιές με μουσική, χορό, μεζέδες και ποτά για τους αλληλέγγυους. Την Κυριακή 20/12 μάλιστα εγκαινιάζεται εορταστικά το εργατικό κοινωνικό ιατρείο Αλληλεγγύης που θα λειτουργεί μέσα στο κατειλημμένο εργοστάσιο.»

“Όλες οι προσπάθειες της ΒΙΟΜΕ έχουν κοινό γνώμονα τη φιλοδοξία να αποτελέσουν έμπνευση και για άλλους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι ‘’η εργασία χωρίς αφεντικά’’ μπορεί να υπάρξει ακόμη και στην εποχή μας και να φέρει καρπούς και αποτελέσματα που ίσως κανείς δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί.” 

Όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση, καταστρατηγούνται όλο και σφοδρότερα τα εργασιακά δικαιώματα, ενώ αυξάνονται τα ποσοστά ανεργίας. Αποτελεί το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ ρεαλιστική λύση για την καταπολέμηση του εργασιακού μεσαίωνα που θα έπρεπε να υιοθετηθεί και από άλλα εργοστάσια; Ποιες ήταν οι θυσίες και οι κίνδυνοι στους οποίους υποβληθήκατε τα χρόνια της πραγματοποίησης του εγχειρήματος σας; Θα ενθαρρύνατε μια πιο ευρεία αποδοχή της αυτοοργάνωσης ως μέσου διαχείρισης των εργοστασίων;


«Σε αντίθεση με τον μεγάλο αριθμό μελών που αριθμούσε το σωματείο εργατών αρχικά κατά τη λειτουργία του εργοστασίου,  η ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ απαρτίζεται από περίπου 20 σταθερά μέλη που εργάζονται στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο της ΒΙΟΜΕ.  Άλλα άτομα αποχώρησαν γιατί διαφωνούσαν με την ιδεολογία και τη βάση του εγχειρήματος και άλλοι γιατί επιζητούσαν μεγαλύτερη οικονομική κάλυψη από την εργασία τους. Καθώς οι ατομικές χρηματικές απολαβές επαρκούν για την κάλυψη μόνο των βασικών αναγκών, δεν ήταν αρκετές για να προσελκύσουν άτομα που επιζητούσαν κάποια μεγαλύτερη οικονομική άνεση.  Αναφορικά με την ενθάρρυνση για μια γενικευμένη αποδοχή της αυτοοργάνωσης, όλες οι προσπάθειες της ΒΙΟΜΕ έχουν κοινό γνώμονα τη φιλοδοξία να αποτελέσουν έμπνευση και για άλλους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι ‘’η εργασία χωρίς αφεντικά’’ μπορεί να υπάρξει ακόμη και στην εποχή μας και να φέρει καρπούς και αποτελέσματα που ίσως κανείς δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί. Αυτό που ελπίζουν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ και προσπαθούν να πετύχουν είναι η ακόμη μαζικότερη ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση του κόσμου για την έμπρακτη στήριξη τέτοιων προσπαθειών, μέσα από την ενημέρωση των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας αλλά και του κόσμου για τα οφέλη του θεσμού της αυτοδιαχείρισης. » Μετά την ολοκλήρωση της συνέντευξης, ο κ.Γιώργος μας έδειξε τον χώρο κατάλληλης  θερμοκρασίας, όπου τα σαπούνια αποθηκεύονται σε μεγάλα κουτιά προτού συσκευαστούν και διατεθούν προς πώληση. Αγοράσαμε μάλιστα από ένα στην φιλική τιμή των 1,50 ευρώ. ΒΙΟ.ΜΕ/frapress.gr Έπειτα, οδηγηθήκαμε στην δεύτερη αποθήκη, την οποία χρησιμοποιούν οι αλληλέγγυοι ως χώρο παραγωγής και ήρθαμε σε επαφή με τον κ.Δημήτρη (συντηρητής ηλεκτρολόγος),  ο οποίος μας έδειξε έναν εναλλακτικό τρόπο  παρασκευής σαπουνιού με ατμό στη θερμοκρασία των 37-40 βαθμών κελσίου -ενώ η κανονική παρασκευή του γίνεται με βρασμό στους 100 βαθμούς- και μας μίλησε για την διαδικασία παραγωγής, η οποία διεκπεραιώνεται με φιλικές προς το περιβάλλον μεθόδους και δεν περιλαμβάνει την χρήση χημικών ουσιών. Ο κ.Δημήτρης μας εξήγησε τον λόγο επιλογής παραγωγής του συγκεκριμένου είδους προϊόντων, επισημαίνοντας πως οι αλληλέγγυοι της ΒΙΟΜΕ οδηγήθηκαν στην λήψη αυτής της απόφασης, διότι σκοπός τους ήταν να παράγουν κάτι χρήσιμο για την κοινωνία στην χαμηλότερη δυνατή τιμή. Στο πλαίσιο της εμπέδωσης της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, ο  κ.Αλέκος μας ζήτησε να ενημερωθούμε για τους κοινωνικούς φορείς που δραστηριοποιούνται στις πόλεις μας και θα ενδιαφέρονταν για την στήριξη και προώθηση του εγχειρήματος. Τέλος, μιλήσαμε με τον Αντρέα, ένα από τα νεώτερα μέλη του σωματείου, ο οποίος υπογράμμισε το ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον που κυριαρχεί μεταξύ των εργαζομένων που πλέον έχουν δεθεί σαν μια οικογένεια.
«Σε αντίθεση με άλλους εργοστασιακούς χώρους, όπου επικρατεί δυσάρεστο κλίμα, από τους δικούς μας χώρους μόνο γέλια και τραγούδια ακούγονται. Περνάμε πολύ ωραία, ώστε να μην αισθανόμαστε πραγματικά κουρασμένοι φεύγοντας από τη δουλειά.» δηλώνει χαρακτηριστικά.

Υπερασπίσου σου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»  λέει ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο αλησμόνητο ‘’κάποτε θα ‘ρθουν’’. Αυτοί ακριβώς οι στίχοι μου έρχονται στο μυαλό, όταν ο ινστρούχτορας της σκέψης με οδηγεί στους δύο νεαρούς της ΒΙΟ.ΜΕ. Είναι όντως αξιοθαύμαστο που νέοι οραματιστές διατίθενται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ένα τέτοιο εγχείρημα, φιλοδοξώντας μάλιστα να συμβάλουν τόσο στην αναβάθμιση του υπάρχοντος προϊόντος, όσο και στην παραγωγή δομικών υλικών  στο εγγύς μέλλον. Εν γένει, ο αγώνας των εν λόγω εργαζομένων είναι αξιομακάριστος τόσο για την πρωτοτυπία του – από την κυβέρνηση ‘’εθνικής ενότητας’’ στην προ δεκεμβριανών περίοδο έχει να συμβεί κάτι αντίστοιχο- όσο και για τον δυναμισμό που αποπνέει η κινηματική δράση των. «Αν αυτό που επιχειρούμε είναι παράλογο, δηλώνουν, τότε ναι είμαστε παράλογοι! Αν θεωρείται άνομο; Ναι είμαστε άνομοι! Αν θεωρείται άπιαστο Όνειρο; Ναι τρέχουμε να πιάσουμε το Όνειρο μας, και να ζήσουμε τις οικογένειες μας!»   Ίσως κάποιους παρόμοιους ‘’φασαριόζους’’ να είχε ο Ελύτης στο μυαλό του όταν έλεγε πως:

«Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε». 

περισσότερα στην : frapress.gr

Πρόσκληση σε μαζική κινητοποίηση σήμερα Τρίτη, 29 Δεκεμβρίου, στις 12.00 έξω από το Mega, στην οδό Μεσογείων 117, απευθύνουν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του καναλιού, με ανάρτησή τους στο facebook.





Οι εργαζόμενοι καταγέλλουν τους μεγαλομέτοχους του Mega ότι «παίζουν με τις τύχες μας, με τον ιδρώτα μας, το ψωμί της οικογένειάς μας», λέγοντας ότι «σε πέντε συνεχείς συνεδριάσεις δεν προχώρησαν στην ανακεφαλαιοποίηση του καναλιού με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμεσα με κλείσιμο».

«Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οδηγούν το κανάλι στη χρεοκοπία με σκοπό να μας αφήσουν απλήρωτους μετά από τόσα χρόνια που εξυπηρετήσαμε τα συμφέροντά τους», τονίζουν ανάμεσα σε άλλα.

Αναλυτικότερα, ολόκληρη η ανακοίνωσή τους έχει ως εξής:

«Συνάδελφοι ηθοποιοί, σεναριογράφοι, τεχνικοί, υπάλληλοι των εταιριών που εκτελούν παραγωγές για το mega και γενικά όλοι εσείς που έχετε δουλέψει για το << τέως MEGάλο κανάλι >> αφυπνισθείτε…

Οι μεγαλομέτοχοι παίζουν με τις τύχες μας, με τον ιδρώτα μας, το ψωμί της οικογένειάς μας…

Σε πέντε συνεχείς συνεδριάσεις δεν προχώρησαν στην ανακεφαλαιοποίηση του καναλιού με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμεσα με κλείσιμο.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οδηγούν το κανάλι στη χρεοκοπία με σκοπό να μας αφήσουν απλήρωτους μετά από τόσα χρόνια που εξυπηρετήσαμε τα συμφέροντά τους.

Με την αρχή του επόμενου έτους το κανάλι από την επιτροπή κεφαλαιαγοράς, υποχρεωτικά θα οδηγηθεί στην χρεοκοπία, εφόσον δεν γίνει ανακεφαλαιοποίηση. Για αυτό σας καλούμε όλους, μαζί με όσους υποφέρουν μαζί μας, δηλαδή τις οικογένειες μας, να δώσετε απαραίτητα το παρόν σε μία δυναμική κινητοποίηση έξω από το MEGA – Μεσογείων 117 στις 29 Δεκεμβρίου 12 το πρωί.

Αν και πολύ θα θέλαμε να φύγουμε διακοπές ( όπως οι μεγαλομέτοχοι κύριοι Μπόμπολας, Ψυχάρης και Βαρδινογιάννης) αυτό δεν πρόκειται να γίνει μιας και δεν έχουμε λεφτά ούτε για τα στοιχειώδη.

Είναι επιβεβλημένο ολόκληρος o κλάδος να αντιδράσει δυναμικά στην απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί… Είμαστε οι μόνοι εργαζόμενοι που μας υποχρεώνουν να υπογράψουμε συμβάσεις στις οποίες αναγράφεται ότι θα πληρωθούμε μετά από 8-10 μήνες από τη μέρα προβολής των επεισοδίων… Aυτό μεταφράζεται σε πληρωμή μετά ένα χρόνο από την προσφορά της εργασίας μας!!!

Θεωρούμε επιβεβλημένη την παρουσία σου, έξω από το κτίριο του Μega, ώστε να πιέσουμε τους μετόχους. 

Αυτό το mail κοινοποίησέ το σε όλους όσους ξέρεις και είναι απλήρωτοι, πληρωμένοι ή με καθυστέρηση πληρωμένοι.

Επίσης καλούμε όλους τους συναδέλφους στα προγράμματα του Μega, να παρευρεθούν σε υποστήριξη των δίκαιων αιτημάτων μας… Ας μην ξεχνούν ότι την επόμενη φορά μπορεί να είναι στη θέση μας…

Aplirotoi.mega

Του Χρήστου Κάτσικα

Η αναλγησία δεν έχει όρια. Μέσα στο Δεκέμβρη επιδίδουν κατασχετήρια πρώτης κατοικίας για δημοτικά τέλη. Η αθέατη πλευρά του μεγάλου κύματος των κατασχέσεων που έρχεται είναι εδώ.

Την ίδια ώρα που η Δημοτική αρχή του Δήμου Περιστερίου με κάθε ευκαιρία διαφημίζει το «φιλανθρωπικό» της έργο και με κάθε ευκαιρία προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα δήθεν «δωρεάν» προσφοράς θεαμάτων και μαζικής διασκέδασης για τους δημότες, την ίδια ώρα, πίσω από τα χαμόγελα, τις παράτες, τα τρενάκια, τα χρωματιστά λαμπιόνια και τα καρουσέλ κρύβεται η αδυσώπητη αλήθεια. Οι «παροχές» αυτές (που, βεβαίως, δεν είναι καθόλου δωρεάν αφού πληρώνονται από τους δημότες με τα τσουχτερά δημοτικά τέλη) δεν αποτελούν παρά τη σκόνη για να καλυφθούν οι  κατασχέσεις σπιτιών για τους οφειλέτες δημοτικών τελών.

Και μάλιστα τώρα, μέσα στην υποτιθέμενη «εορταστική περίοδο» την οποία κατά τα άλλα η δημοτική μας αρχή «τιμά» με τα γνωστά χάπενινγκς".

Και τι είπαν οι αρμόδιοι της δημοτικής αρχής στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου όταν τα παραπάνω θέματα τέθηκαν επιτακτικά από τους εκπροσώπους του δημοτικού σχήματος "Αριστερή Κίνηση Περιστερίου";:

– ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ πως το ευρωμνημονιακό πλαίσιο είναι τόσο ασφυκτικό που το ανελέητο χαράτσωμα των κατοίκων και των επαγγελματιών είναι «δυσάρεστο» μεν, «αναπόφευκτο» δε (με τον ίδιο ακριβώς υποκριτικό τρόπο που κάποιοι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης δηλώνουν πως διαφωνούν με διάφορα μνημονιακά μέτρα, αλλά τα υπογράφουν … κλαίγοντας)

– ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ πως όντως προχωρούν σε ΚΑΤΑΣΧΕΤΗΡΙΑ πρώτης κατοικίας γιατί … «αν παρανομήσουμε θα έχουμε ποινική ευθύνη εμείς και οι υπάλληλοι», όμως «δεσμεύτηκαν» πως παρά τα κατασχετήρια δεν θα προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς (με τον ίδιο ακριβώς υποκριτικό τρόπο που κάποιοι υπουργοί διαρρέουν δεξιά και αριστερά «μην ανησυχείτε, έτσι για να ξεγελάσουμε τους κουτόφραγκους τα ψηφίζουμε αλλά δεν θα τα εφαρμόσουμε»)

Ωστόσο, είναι φανερό, ότι το κατασχετήριο είναι άμεσο προεόρτιο πλειστηριασμού. Μόλις γίνει το κατασχετήριο αρκεί μια απλή προώθηση προς το ειρηνοδικείο από τον αρμόδιο του δήμου για να ενεργοποιηθεί η διαδικασία του πλειστηριασμού. Με την ίδια λογική που τώρα θα λένε «μα το κατασχετήριο το κάνουμε για να μην υπάρχουν ποινικές ευθύνες στον δήμαρχο, τους αντιδημάρχους και τους υπαλλήλους» αύριο θα μας πουν «δώσαμε εντολή για πλειστηριασμό για να μην έχουμε ποινική ευθύνη, βρείτε τα με το ειρηνοδικείο».

Επίσης, ανά πάσα στιγμή μπορεί να περάσει από την βουλή μια … νομοθετική «ρυθμισούλα» κατ΄ απαίτηση των δανειστών που να κάνει άμεσα εκτελεστά όλα τα κατασχετήρια πρώτης κατοικίας που έχουν κάνει οι δήμοι (σιγά μην τους σταματήσει το υποτιθέμενο «αυτοδιοίκητο» των δήμων, εδώ δεν τους σταμάτησε το υποτιθέμενο «αυτοδιοίκητο» της ίδιας της χώρας …)




πηγή: alfavita.gr

Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις υπήρξαν στην ιστορία των κοινωνιών από τις σημαντικότερες στιγμές τους.  Πρώτο, γιατί συμπύκνωναν τις προσδοκίες των κοινωνιών αυτών για το μέλλον τους. Το ερώτημα, σε κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι   τι πολίτες θέλουμε, πώς   να αναπαράγεται και να αναγεννιέται η κοινωνία στο μέλλον, εν τέλει τι είδους κοινωνία οραματιζόμαστε. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις  δεν είναι μια στιγμή απόφασης. Χρειάζονται ισχυρή συλλογική και πολιτική  βούληση και γίνονται πραγματικότητα μόνο με διαρκή δέσμευση.

Διαπίστωση: Όλοι μας εδώ όμως, είμαστε μάρτυρες του γεγονότος ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν αλλεπάλληλες απόπειρες μεταρρυθμίσεων οι οποίες αποδείχτηκαν ατελέσφορες, και μερικές από αυτές επιβλαβείς.  Το γεγονός αυτό θέτει τα   ζήτημα μήπως η ελληνική κοινωνία δεν έχει ένα όραμα για το μέλλον της, μήπως το φαντασιακό για την παιδεία αποτυπώνει ένακατακερματισμένο κοινωνικό σώμα, χωρίς  κοινές επιδιώξεις, το οποίο αντιμετωπίζει ευκαιριακά το παρόν του και χωρίς προοπτική; Ενδεχομένως ναι. Είναι σύμπτωμα ότι κάτι δεν  λειτουργεί  στην κοινωνία, στον τρόπο που αναπτύσσεται.   

Αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως «αποτυχία» δεν είναι μόνο ένα ελληνικό ζήτημα. Έχει να κάνει με μια γενικότερη αποτυχία στη σημερινή Ευρώπη, να διατυπωθούν πειστικά οράματα για το μέλλον. Οράματα   που συμπεριλαμβάνουν στο συλλογικό το ατομικό.   Διαπιστώνουμε μια ριζική  αλλαγή της αντίληψης για την εκπαίδευση.  Από  εκπαιδευτικό αγαθό γίνεται υπηρεσία στην τροχιά της προσφοράς και της ζήτησης. Βέβαια η εκπαίδευση δεν είχε πάψει ποτέ να θεωρείται όχημα κοινωνικής ανόδου.  Πέραν όμως της αποσύνδεσης ατομικού-συλλογικού, το καθοριστικό γεγονός είναι ότι η εκπαίδευση έπαψε πλέον να λειτουργεί ως κοινωνικός ανελκυστήρας για τις λαϊκότερες τάξεις  και την άνοδό τους στα μεσοστρώματα.  Η απομείωση της κοινωνικής ενέργειας, που δεν μπορούσε πλέον να τραβήξει τον ανελκυστήρα,  αποδόθηκε στα προβλήματα του ίδιου του ανελκυστήρα. Γι αυτό και οι αλλεπάλληλες επιδιορθώσεις.

Στην Ελλάδα σήμερα, αλληλοεξουδετερώνονται δυο τάσεις, εξίσου προβληματικές. Η μία είναι η αυτοφυής παραδοσιακή εκπαιδευτική κακοδαιμονία: μια περικοκλάδα από  γραφειοκρατία και εξατομικευμένες στρατηγικές. Η άλλη είναι ένα μεταφερόμενο και επιβαλλόμενο μοντέλο μεταρρύθμισης, το οποίο κάνει την εκπαίδευση   εργαλείο κοινωνικής μηχανικής (socialengineering), όπου στη θέση της ρύθμισης των σχέσεων  κοινωνία και αγορά, τίθεται η  κοινωνίατης αγοράς.       Και στις δυο περιπτώσεις η εκπαίδευση αδειάζει από το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο και τη διαφωτιστική της κληρονομιά, αλλά και από τις σύγχρονες προκλήσεις και γίνεται μια μονόπλευρη προπόνηση   για τον στενό επαγγελματικό   βίο.  Καμιά από τις δυο αυτές παραδόσεις  δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί καμιά   δεν κατόρθωσε  να επιβληθεί στην άλλη. Το αποτέλεσμα; Η δημόσια εκπαίδευση σε στασιμότητα. Οι έχοντες, με ιδιωτικές διαδρομές και με σπουδές στο εξωτερικό, ακολουθούν μια ιδιωτική διαδρομή, οι φτωχοί γηγενείς αρκούνται σε μια φτωχή  εκπαίδευση εντός των οικονομικών ορίων  της χώρας που έχει χάσει πάνω από το ένα τέταρτο του εθνικού της εισοδήματος. Μια εκπαίδευση για τους ενδεείς  μιας ενδεούς χώρας. Κάτι το αντίστοιχο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, απλώς δίχτυ για τις «ευάλωτες» ομάδες του πληθυσμού.  

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δημόσια εκπαίδευση κάθε άλλο παρά δωρεάν και δημόσια στο σύνολό της είναι.  Τα δίδακτρα παροχετεύονται εκτός των κύριων εκπαιδευτικών φορέων, σε παράπλευρους ιδιωτικούς φορείς. Π.χ.  στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν δίδακτρα, αλλά αυτά καταβάλλονται στα  φροντιστήρια,  πριν τα παιδιά φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο. Πληρώνονται η εκμάθηση των ξένων γλωσσών, της μουσικής και του χορού, αλλά εκτός δημόσιου σχολείου. Τέλος η δυαδικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, δεν εμποδίζει να συνεχίζει το πανεπιστήμιο να   λειτουργεί, στην πραγματικότητα ή στο φαντασιακό, ως μηχανισμός κοινωνικής ανόδου, επιβάλλοντας ένα σιδερένιο ζυγό πάνω στο εκπαιδευτικό σύστημα συνολικά, αρχίζοντας από το λύκειο το οποίο έχει εκμηδενίσει.  

Πώς μπορούμε να περιγράψουμε τη στιγμή που βρισκόμαστε; Δεν είναι ο αγώνας του καλού απέναντι στο κακό, όπως και να ονοματίσει κανείς την κάθε πλευρά. Βρισκόμαστε   σε μια  μεταιχμιακή εποχή  πολύ μεγάλων αλλαγών, η οποία προκαλεί  τεκτονικές μετατοπίσεις  που εκδηλώνονται και με μεγάλες κρίσεις. Αν δεν δούμε την ελληνική στιγμή που ζούμε ως μια στιγμή κρίσης σε έναν ευρύτερο κύκλο μεγάλων αλλαγών θα έχουμε χάσει τον ορίζοντα και τον προσανατολισμό μας. Από μιαν άλλη σκοπιά, η εποχή μας θα μπορούσε να περιγραφεί επίσης ως ένας μεγάλος ανταγωνισμός για το  ποιες κοινωνικές ομάδες , ποιες κοινωνίες θα στρέψουν αυτές τις μεγάλες αλλαγές προς όφελός τους, ποιο χαρακτήρα θα δώσουν στην εκπαίδευση.

Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να είμαστε σαφείς για τον χαρακτήρα που θα θέλαμε να αποδώσουμε στην εκπαίδευση. Οφείλουμε  να επιδιώξουμε τη μεγίστη δυνατή συναίνεση της κοινωνίας προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά δεν πρέπει να χάνουμε από τον ορίζοντά μας το γεγονός ότι δεν διαχειριζόμαστε ένα τεχνοκρατικό, πολιτικό ουδέτερο ζήτημα. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις είναι από τα σημαντικότερα και βαθύτερα πολιτικά διακυβεύματα. 

Το πρώτο μεγάλο ζήτημα που πρέπει να κατακτήσουμε είναι της εμπιστοσύνης. Γιατί εσείς θα καταφέρετε εκείνο που δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι; Ο ΥΠΕΠΘ κ. Φίλης βεβαίωσε ότι θα υιοθετήσει τα πορίσματα του Διαλόγου, αλλά έως την εφαρμογή τους στην πράξη είναι ένας μακρύς δρόμος μέσα από τη γραφειοκρατία, τον υπαλληλικό σχολαστικισμό, τις πολλές επί μέρους αντιρρήσεις που μπορούν να τις πριονίσουν ώστε στο τέλος να μην αλλάξει τίποτε, ή να ανατραπούν από πολιτικές μεταβολές.

Δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση εδώ. Μόνο δύο προτάσεις: 1) Να έχουμε την ικανότητα να συμπυκνώσουμε τις αλλαγές που επιδιώκουμε σε στοχευμένες και συγκεκριμένεςμεταρρυθμίσεις-κλειδιά, σε κρίσιμα σημεία, μεταρρυθμίσεις καταλύτες που θα αλλάξουν   τη  συμπεριφορά του συστήματος συνολικά. 2) Να προχωρήσουμε σε θεσμικές αλλαγές οι οποίες δεν μπορούν να ακυρωθούν γιατί δημιουργούν ένα νέο κατώφλι θεσμικών συμπεριφορών.  Μεταρρυθμίσεις δηλαδή οι οποίες θα διασφαλίσουν τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού, και θα αποτελέσουν την ίσαλο γραμμή, για τις αλλαγές που θα προέλθουν από οποιαδήποτε πολιτική μεταβολή.

Ο διάλογος δεν είναι σκόπιμο να καταλήξει   σε ένα είδος μακρού καταλόγου αιτημάτων. Δεν θα ωφελήσει να αναλωθούμε σε συζητήσεις για επί μέρους αιτήματα που ασφαλώς υπάρχουν και μπορεί να είναι δίκαια. Δεν είναι αυτός ο στόχος μας. Δεν θέλουμε κατάλογο ασύνδετων αιτημάτων. Γι αυτό άλλωστε στην Επιτροπή του Κοινωνικού Διαλόγου δεν αντιπροσωπεύονταιθεσμοί, συνδικάτα και ομάδες.       Η Επιτροπή αποτελείται από υπεύθυνα πρόσωπα   που στοχάζονται συνολικά το πρόβλημα της εκπαίδευσης.  Που φέρνουν βέβαια την εμπειρία τους από τα πεδία όπου δραστηριοποιούνται, αλλά δεν   αποτελούν αντιπροσώπους τους, δεν δεσμεύονται από συλλογικές αποφάσεις φορέων. Αποτελείται από πρόσωπα  που θα καταπιαστούν με συγκεκριμένα προβλήματα αλλά με συνολική στόχευση. Η επιτροπή διαλόγου δεν θέλει να υποκαταστήσει ούτε τη Βουλή, όπου αντιπροσωπεύονται κόμματα και ιδεολογίες, ούτε το ΕΣΥΠ το οποίο αντιπροσωπεύει θεσμούς. Καθένας έχει διακριτό ρόλο.  Επιδιώκει να σκύψει στην επιστημονική γνώση και  εμπειρία, να ακούσει φωνές που δεν ακούγονται  , να αφουγκραστεί κατά το δυνατόν τα βαθύτερα ρεύματα της εκπαίδευσης. Δεν σκοπεύει όμως να παραμείνει στην εμπειρία  αλλά να    διαμεσολαβήσει   την εμπειρία  με τη γνώση της επιστήμης  της εκπαίδευσης, να συνεργαστεί με επιστήμονες της ημεδαπής και της αλλοδαπής στη  διαμόρφωση δημόσιων πολιτικών για την εκπαίδευση.

Στο σχεδιασμό μας δεν θα πρέπει να χάσουμε από τα μάτια μας το στόχο μας. Την καταπολέμηση των διακρίσεων και τη μείωση των ανισοτήτων. Πολλοί  επικαλούνται την καταπολέμηση των (θρησκευτικών, γλωσσικών, πολιτισμικών κ.α.) διακρίσεων. Αλλά χωρίς την μείωση των ανισοτήτων οι διακρίσεις παραμένουν. Η αυξανόμενη οικονομική και κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στους πολίτες μετασχηματίζεται σε  πολιτισμική και πολιτική διάκριση. Επομένως η καταπολέμηση των διακρίσεων και η μείωση των ανισοτήτων είναι ο διπλός πολικός αστέραςαπό τον οποίο δεν πρέπει να αποκλίνουμε για κανένα λόγο. Ήδη από το 1999 σε μια καθοδηγητική διακήρυξή του  ο ΟΗΕ αναφέρεται σε τέσσερις θεμελιώδεις αρχές που πρέπει να διέπουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης:    availability, accessibility, acceptability, adaptability.  Δηλαδή υποχρέωση να παρέχεται η εκπαίδευση και στις πιο δύσκολες συνθήκες, ελεύθερη προσβασιμότητα και υποβοήθηση ώστε να είναι προσβάσιμη η εκπαίδευση από όλους, την υποχρέωση να παρέχεται μια εκπαίδευση που δεν θα έρχεται σε σύγκρουση και θα προσβάλει τις πεποιθήσεις των διδασκομένων και των γονιών τους, και τέλος μια εκπαίδευση που θα προσαρμόζεται στις ανάγκες της κοινωνίας και τις αλλαγές των καιρών. Αυτές τις αρχές θα ακολουθήσουμε. Είναι όμως αυτά διασφαλισμένα σήμερα; Οι στόχοι που προηγούμενες μεταρρυθμίσεις έθεταν τα ευνοούσαν ή μήπως τα όξυναν ως χρόνια προβλήματα;

Επομένως θα πρέπει να χαρτογραφήσουμε  προσεκτικά το έδαφος  πάνω στο οποίο επιχειρούμε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Η κοινωνία είναι καθημαγμένη από την κρίση, και θα πρέπει να  σκύψουμε πάνω στις συνέπειες της κρίσης   στα παιδιά, πάνω στα προβλήματα της σχολικής κοινότητας,  πάνω στη σχολική συμπεριφορά, στην εγκατάλειψη του σχολείου.    Αυτό είναι ένα από τα πρώτιστα καθήκοντά μας. Να χαρτογραφήσουμε τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και των νέων πραγματικοτήτων που δημιουργούν τα μεταναστευτικά ρεύματα στο σχολικό πληθυσμό. Εδώ θα πρέπει να σκεφτούμε συγκεκριμένες προτάσεις .     (Ομάδα εργασίας  για τις συνέπειες της κρίσης)

Η ελληνική πολιτεία επίσης στα χρόνια της κρίσης δεν νομοθετεί κατά το δοκούν. Θα πρέπει να έχουμε συνείδηση των δημοσιονομικών περιορισμών για τις μεταρρυθμίσεις που θα προτείνουμε και της δημοσιονομικής στενότητας. Η ομάδα οικονομικών του Διαλόγου που θα συγκροτηθεί, έχει να ένα έργο δύσκολο, τόσο ως προς την εξεύρεση πρόσθετων πόρων, όσο επίσης ως προς την  εξοικονόμηση πόρων. Όσο και να φανεί παράδοξο, παρά τα πέντε χρόνια λιτότητας, υπάρχουν ακόμη πόροι που ξοδεύονται χωρίς αποχρώντα λόγο που δεν έχουν ανακατανεμηθεί σωστά, ή πόροι που μένουν αδρανείς.  

Θα πρέπει επίσης να έχουμε συνείδηση ότι η κυβέρνηση είναι εξαναγκασμένη  να παίρνει υπόψη της δεσμεύσεις που προέρχονται από διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΟΣΑ, και από τις μνημονιακές υποχρεώσεις. Παίρνω υπόψη μου σημαίνει ότι φιλτράρω την πληροφορία και την πρόταση, δεν την απορρίπτω – ούτε την αποδέχομαι άκριτα. Στις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών υπάρχουν διαπιστώσεις στις οποίες έχουμε καταλήξει και εμείς, προτάσεις σωστές, αλλά και προτάσεις που δεν συμφωνούν με τις αρχές μας ή εκτός ελληνικής πραγματικότητας.   Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ανήκει σε έναν αλληλοσυνδεόμενο κόσμο εκπαιδευτικών συστημάτων,   οφείλει να επικοινωνεί και να βρίσκεται σε αλληλόδραση με αυτά, και στο διεθνές πεδίο δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς τις κυρίαρχες τάσεις  εκπαιδευτικής πολιτικής. Οφείλουμε να συμμετέχουμε   στη διαμόρφωση των πολιτικών αυτών, αλλά να είμαστε σαφείς ως προς τους στόχους μας: θέλουμε μια εκπαίδευση ανθρωπιστική, ανάπτυξης προσωπικοτήτων μέσα στο πλαίσιο των μεγάλων μεταβολών του 20ου αιώνα. Οι αρχές αυτές απαιτούν μια ανθρωπολογική ματιά στην ίδια την εκπαίδευση.  Πρέπει συνεχώς να έχουμε στο μυαλό μας ότι εκπαιδεύουμε  παιδιά,  εφήβους, νέους και ότι η εκπαίδευσή τους δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς τη συμμετοχή και το δικό τους ενθουσιασμό και όραμα για τη ζωή τους.    

 Ένα από τα σημαντικότερα, ίσως το πιο σημαντικό πρόβλημα  είναι η απελευθέρωση του Λυκείου από τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Το πρόβλημα είναι βαθιά κοινωνικό. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά συστήματα, διαχωρίζουν τους μαθητές αναλόγως των επιδόσεών τους από πολύ νωρίς, από την πιο τρυφερή ηλικία  και τους τροχιοδρομούν σε παράλληλα συστήματα. Πρόκειται για μια λογική ταξικού διαχωρισμού (class segregation). Επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε παρόμοιο αυστηρό σύστημα, η στιγμή του διαχωρισμού γίνεται μέσω του μηχανισμού των εξετάσεων προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση.  Γι αυτό και οι εξετάσεις αποκτούν τεράστια κοινωνική σημασία. Ως αποτέλεσμα της υποταγής του συστήματος στις εξετάσεις, δεν είναι μόνο η απονέκρωση μιας ολόκληρης εκπαιδευτικής βαθμίδας, αλλά επίσης να μεταφέρεται   προς τις άλλες βαθμίδες αυτή η πίεση , με παραλυτικά αποτελέσματα. Το πρόβλημα αυτό έχει εντοπιστεί από το 1985. Αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις κατέληγαν μόνο στην αλλαγή του συστήματος εξετάσεων, αλλά αυτές παραμένουν ακλόνητες στο κέντρο του συστήματος. Το πρόβλημα της σχέσης της εγκύκλιας εκπαίδευσης με την τριτοβάθμια έχει γίνει ο γόρδιος δεσμός κάθε μεταρρύθμισης. Δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς παρά με ένα ριζοσπαστικό τρόπο. Σύντομα μια ομάδα εργασίας θα φέρει σε συζήτηση τους σχετικούς προβληματισμούς.

  Η απελευθέρωση από το ζυγό των εξετάσεων θέτει το κρίσιμο ζήτημα της   ριζικής αναδιαμόρφωσης των προγραμμάτων σπουδών στο δημοτικό και στο Λύκειο που θα βάλει στο κέντρο την ενεργοποίηση και έρευνα των μαθητών, την παρατήρηση, την κριτική σκέψη και τις θεματικές προσεγγίσεις, τη βιβλιογραφική αναζήτηση, τις ερευνητικές εργασίες, το διάλογο και το επιχείρημα μέσα στη τάξη, που θα τους απαλλάξει από τον κατακερματισμό των επί μέρους μαθημάτων, θα απαλλάξει από την τυραννία του αναλυτικού προγράμματος, θα επιτρέψει τη συνεργασία ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς.

Οι παρατηρήσεις αυτές, και όσες ακολουθούν προέκυψαν μέσα από τις απαντήσεις των μελών της επιτροπής για τα κύρια ζητήματα που τους απασχολούν στον διάλογο αυτό.

Αρχίζοντας από τα κάτω προς τα πάνω, επομένως από το δημοτικό και το γυμνάσιο, στις πλέον πιο φτωχές και λαϊκές περιοχές, σε περιοχές με μεταναστευτικούς πληθυσμούς, ή στις απομακρυσμένες περιοχές, θα δημιουργήσουμε ένα δίκτυο πρότυπων δράσεων που θα μεταφέρει πολιτισμικούς πόρους στα παιδιά και τους γονείς και θα κάνει το σχολείο πολιτισμικό κέντρο με κυριολεκτικά ολοήμερη και εβδομαδιαία λειτουργία με μια πλούσια   προσφορά δράσεων και  προγραμμάτων. Θα δημιουργήσουμε μια ζώνη εκπαιδευτικής προτεραιότητας της οποίας στόχος θα είναι η καταπολέμηση των ανισοτήτων και των διακρίσεων με τη δημιουργία ενός δικτύου που θα μετατρέψει τα σχολεία σε εργαστήρια πολιτισμού.   Εκεί, στις δύσκολες περιοχές, εκεί όπου υπάρχουν οι περισσότερες ανάγκες, εκεί θα δώσουμε τη δική μας μάχη αριστείας.

Μια άλλη καταλυτική αλλαγή, που προκύπτει από αυτή την πρώτη διαβούλευση,  αφορά το  πρόβλημα  της εκπαίδευσης και της επανεκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, τόσο των δασκάλων όσο και προπαντός των καθηγητών, και σύντομα μια επιτροπή θα παρουσιάσει τα πορίσματά της. Σήμερα οι καθηγητές, ως προς το τι διδάσκουν, είναι ηρωϊκά αυτοδίδακτοι, και συχνά διδάσκουν μαθήματα που ουδέποτε διδάχτηκαν  στο πανεπιστήμιο. Πάνω από 100 ειδικότητες συνωστίζονται στα αναλυτικά προγράμματα. Αυτά όλα οφείλουν να αλλάξουν, και θα αλλάξουν μέσω της εκπαίδευσης του νέου στελεχικού δυναμικού της εκπαίδευσης και την επανεκπαίδευση των υπηρετούντων.

Ελάφρυνση των προγραμμάτων στο σχολείο, ερευνητικό πνεύμα και καταπολέμηση του κατακερματισμού της γνώσης. Ιδιαίτερα το Λύκειο θα συζητήσουμε τη δυνατότητα τριών αξόνων, ένας από τους οποίους θα είναι  η ισχυρή παρουσία της Τέχνης, ως τρόπου έκφρασης, και μάλιστα η εισαγωγή του κινηματογράφου, των πολιτισμικών σπουδών, της    μελέτης του πολιτισμού της εικόνας.

Ένα τεράστιο πρόγραμμα απέναντι στο οποίο υπάρχει ερωτηματικό, σε πολλές απαντήσεις, είναι η επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση, η οποία περιλαμβάνει όλη την κλίμακα, από τα επαγγελματικά και τεχνικά λύκεια έως το Πολυτεχνείο και τις ιατρικές σχολές. Κάθετη ή οριζόντια οργάνωση; Η Ελλάδα δεν έχει παράδοση, και εδώ θα πρέπει να κινηθούμε και με τη διεθνή εμπειρία.  Χρειαζόμαστε προτάσεις, και προτάσεις από όλους, όχι μόνο τους ειδικούς εκπαιδευτικούς.

Τέλος, τα πανεπιστήμια. Ο ενιαίος χώρος της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας φαίνεται να είναι μια κοινή παραδοχή, αλλά πρέπει να αποσαφηνιστεί, και κυρίως να υπάρξει ένα εξορθολογισμός τμημάτων-σχολών και πανεπιστημίων, απέναντι στη   χαώδη κατάσταση που υπάρχει τώρα.

Τελειώνω με τρία σημεία που ανακύπτουν και πρέπει να διερευνηθούν .

1. Τα οικονομικά του πανεπιστημίου.
2. Η σχέση τοπικής αυτοδιοίκησης με την εκπαίδευση. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα κρίνεται υπερβολικά συγκεντρωτικό, από την άλλη η αυτοδιοίκηση αδύναμη και χωρίς πόρους.
3. Η προετοιμασία για την PISA  και τη διεθνή αξιολόγηση των εκπαιδευτικών προβλημάτων της χώρας. Το ζήτημα της αξιολόγησης πρέπει να πάψει να λειτουργεί είτε ως φόβητρο, είτε ως γραφειοκρατικό βαρίδι και δαπάνη χρόνου, χωρίς να εξασφαλίζει την ανάδραση και τον αναστοχασμό της εκπαιδευτικής μας δουλειάς. 

  Η πρώτη αυτή συνάντηση έχει το χαρακτήρα brain storming. Θα  ακολουθήσει τις επόμενες μέρες η σύγκλιση επιτροπών και ομάδων εργασίας. Στις δραστηριότητες της επιτροπής διαλόγου περιλαμβάνεται ο κόμβος που ανέβηκε,  δημόσιες συζητήσεις σε εβδομαδιαία βάση, ειδικές ημερίδες, εργασία των επιτροπών. Ο Ιανουάριος είναι ο μήνας της διερεύνησης. Ο Φεβρουάριος θα είναι ο μήνας της σύνταξης των προτάσεων. Ο Μάρτιος ο μήνας που οι προτάσεις αυτές θα τεθούν σε διαβούλευση και θα συναχθούν τα συμπεράσματα. Τέλος ο Απρίλιος θα είναι ο μήνας της σύνταξης των προτάσεων.



πηγή: alfavita.gr

Άλλος ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του μέσα στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, γνωστό και ως "#kolastirio", όπως το αναφέρουν οι διαχειριστές της σελίδας στο Twitter : twitter.com/kolastirio

Σύμφωνα με τον λογαριασμό Κολαστήριο Κορυδαλλού αυτή τη φορά ένας 75χρονος που είχε καταδικαστεί για ακάλυπτες επιταγές άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο των φυλακών. 

 πηγή: bibliotheque.gr